- bruma
- brūma, ae, f. [for brevima, breuma = brevissima:I.
dicta bruma quod brevissimus tunc dies est,
Varr. L. L. 6, § 8 Müll.: bruma a brevitate dierum dicta, Paul. ex Fest. p. 31 Müll.; cf. Isid. Orig. 5, 35, 6; Gesn. Claud. Rapt. Pros. 2, 106; Ruhnk. ad Ter. Phorm. 4, 4, 28].Lit., the shortest day in the year, the winter solstice, * Lucr. 5, 746; Varr. L. L. l. l.; Ter. Phorm. 4, 4, 28:II.circa brumam serendum non esse,
Plin. 18, 24, 56, § 204 al. — Plur.:solis accessus discessusque solstitiis brumisque cognosci,
Cic. N. D. 2, 7, 19; 2, 19, 50; Ov. F. 1, 163.—Transf.A.In gen., the winter time, winter (mostly poet. ):B.musculorum jecuscula brumā dicuntur augeri,
Cic. Div. 2, 14, 33:novissimus dies brumae,
Plin. 16, 39, 74, § 191:ver proterit aestas, Interitura, simul Pomifer auctumnus fruges effuderit, et mox Bruma recurrit iners,
Hor. C. 4, 7, 12; Phaedr. 4, 23, 19:serite hordea campis Usque sub extremum brumae intractabilis imbrem,
even to the last rain of rough winter, Verg. G. 1, 211; 3, 321.—So, horrida cano gelu, Verg. G. 3, 443:frigida,
id. A. 2, 472:hiberna,
Tib. 1, 4, 5; Ov. Ib. 37; Prop. 1, 8, 9:tepidae,
Hor. C. 2, 6, 18:nives illinet agris,
id. Ep. 1, 7, 10:per brumam,
id. ib. 1, 11, 19:brumae tempore,
Juv. 3, 102; Val. Fl. 5, 602; Stat. S. 1, 3, 89 al.—In the most gen. sense (pars pro toto), poet., a year; plur., Manil. 3, 607; Mart. 4, 40, 5; 10, 104, 9.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.